Wspomnienie

Byłem kiedyś rozwydrzonym chłopcem
Na uprzejmość reagowałem negatywnym bodźcem
Prawdziwej miłości nigdy nie doznałem
Teraz już wiem, po prostu cierpiałem...
Miła moja, błagam Cię, ulecz mnie
Pomóż opanować mój niepohamowany gniew
Ulecz mnie z tej niedoli samotności
Niech smutek w mym sercu już NIGDY nie gości...
Nie wiem, jak można było tak wszystkich ranić
W jeden dzień totalnie wszystko stracić...
Nie wiem, skąd się to wszystko wzięło...
I cholerny czas w życiu rozpoczęło...
Wiem jedno, żałuję z tego wszystko
To nienawiści ognisko
Ten niepohamowany gniew
I tysiące ŁEZ!

Niee, to nie o mnie... Ale o tysiącach ludzi, którzy są źli lub smutni tylko z powodu swojej wielkiej samotności...

autor

Błażej

Napisany: 2006-07-20 Dodano: 2006-10-19 15:57:46

Ten wiersz przeczytano 1015 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie