Wszystko, wszedzie, zawsze

Plastikowe kształty - jeśli mogą takie być -
tworzą morze przepchniętych nadziei
w bajce pełnej szafirowych fal.
Destabilizujac kanciastą rzeczywistość
ukazuje się niby pospolita zieleń.
Na jak długo?
Kudłata paproć spogląda z rogu pytając o słońce.
Niekończąca się ilość zmniejszających się mechatych żyć sprężynuje w powietrzu,
nadając mu strukturę dla nas idealną.
Będącą dla nas wszystkim i wszędzie, przedtem i zawsze. Mieścimy się tu.
Pasujemy, nie przeszkadzamy.
Przenikamy.
Nie mkniemy.
W żadnym kierynku. I nie do celu.
Tu i teraz. Korzystając z tego co mamy.
A mamy wszystko.
Niepostrzeżenie.
Nawilżać się każdym momentem w naprężonych strunach czasu.
Kim on jest? Ten czas.
Każdy ma swoje struny. Naprężone i niepewne zarazem.
Lecz nieskończone.
Bez końca.

W.G.

autor

sajkopatka

Napisany: 2018-06-11 Dodano: 2018-08-11 19:22:46

Ten wiersz przeczytano 386 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie