Wybaczcie poecie

Poeta – to hultaj, złodziej i niecnota,
cztery pory roku kalendarzom skradł.
Wiosną w słowa wplatał z jasminów bukiety,
zimą z płatków śniegu utkał biały szal.

Latem rozkołysał zboża pełne ziarna,
pognał hen w przestworza z wiatrem za pan brat,
zdeptał złote liście purpurom jesiennym,
melancholią skarmił zwiędłej róży kwiat.

Wybaczcie poecie - te figle i psoty,
gdyby wymalował niedorzeczny świat!
Pełen sennych mrzonek z marzeń i tęsknoty,
choćby i rogalik – księżycowi skradł.

Odpuście poecie, jeśli kroplą rosy
chce obudzić ludzi z głębokiego snu,
z marzeń pobudować wszystkie zamki z piasku,
mosty wprost do nieba - po błękitach chmur.

Darujcie poecie, że się zaprzepaścił,
gubiąc gdzieś po drodze – materialny krok.
To jego powinność wplatać w wersy słowo,
dając mu niezwykle czarodziejską moc.

Wybaczcie poecie...

autor

australijka

Napisany: 2013-11-25 Dodano: 2013-11-25 16:20:34

Ten wiersz przeczytano 2766 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie