Wyrok...

Wyrok wydany przez życie na mnie padł.
Kiedy go słuchałem nawet mój anioł stróż nagle zbladł.
Winny szukania prawdziwej miłości.
Karą jest pozostanie po kres życia w samotności.

Za Miłość, za szczerość, za troskę i wierność.
Z ranami na sercu, strącony w ciemność.
Bo kochać chciałem najprawdziwiej, na świecie.
Bo serce chciałem oddać tej jedynej, wyjątkowej kobiecie.

Nie mam już siły ani ochoty ciągle się z życiem zmagać.
Zbyt wiele łez już w życiu wylałem żeby znów zacząć płakać.
Wiec po raz kolejny trudy swojego życia w wierszu opisuje.
Tylko osoba tak jak ja samotna wie co ja teraz czuję.

autor

r_sz1

Napisany: 2007-02-11 Dodano: 2014-05-01 00:00:06

Ten wiersz przeczytano 1106 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie