Wyspa niepamięci

Znowu uciekłem pocichutku
od szarej codzienności,
od pracy, myśli i od smutku,
od nieproszonych gości.

od dnia, od nocy, od miłości,
od życia co się kręci
w ten dziwny świat obojętności
na wyspę niepamięci.

Nieważne co przyniesie jutro,
to dzisiaj bagatelka,
nie może przecież być mi smutno,
gdy pełna jest butelka.

Kieliszek jeden, drugi, trzeci
i pić i pić i jeszcze,
aż głowa wolno w dół poleci,
i ciemność przyjdzie wreszcie.

A później powrót w rzeczywistość,
znów smutek i zmartwienia
i trzeba stwierdzić, chociaż przykro,
że wyspy wcale nie ma.

autor

karat

Dodano: 2011-01-13 02:40:18

Ten wiersz przeczytano 1991 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie