Wyznanie melancholijne

Często tak bywa w zimowe wieczory,
Gdy cień zadumy mą duszę ogarnia.
Nie mogę się skupić i czuję się chory,
Czekam aż drogę rozświetli latarnia.

Myśli moje gasną jak świecy ogarek,
Która w przestrzeń rzuca wypłowiałe blaski.
I chociaż w swej treści niosą prawdy stare,
Zawsze oczekują na tęgie oklaski.

Często muszę spłacać zapomniane długi,
Bezmyślnie w porywie szczęścia zaciągnięte.
Lecz wszystko to jeszcze przeżyłbym raz drugi,
By mogło pozostać w mych wierszach zaklęte.

Niektórych już zdarzeń obraz się zaciera,
Traci dawną ostrość przysłania go chmura.
Niepielęgnowany na zawsze umiera,
W pamięci pozostaje tylko czarna dziura.

W ruinach pamięci pająk sieć swą snuje,
W głowie mojej czyniąc coraz większy zamęt.
Tego, co przeżyłem wcale nie żałuję,
Z patosem przyjmuję we własny testament.

autor

jarmolstan

Dodano: 2010-01-09 09:47:44

Ten wiersz przeczytano 1292 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie