Wzgórza zielone

białe sukienki na zielonym tle
kiedy słońce jest w pełni
nieruchomy pył przeoranych stoków
po których błękit spływa ku źródłom
i oczy szeroko otwarte przemijaniem
jak gniazda pełne niespokojnej pustki

tak trwasz w codzienności

czas odmierzany boską precyzją
wiotczeje w ramionach pytań o jutro
jak gdyby dzisiaj dawno umarło

wyjdź za próg zmartwień
gdzieś tam na wzgórzach zielonych
owoce pełne spadają z kołysek drzew
toczą swe miękkie ciała
pod nogi depczące miałkość przekwitłych traw

wgniataj ich ciemne jądra w ziemię
one wskrzeszą w twoich oczach
tęsknotę za wysokościami
wypełnią pustkę gniazd
kolejnym krokiem ku słońcu
------------------------------------------- ---

autor

Mirosław Madyś

Napisany: 2010-06-20 Dodano: 2018-09-24 05:54:02

Ten wiersz przeczytano 815 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie