Za oknem codzienności

Za oknem smutek i przygnębienie tli się nieubłaganie.
Szarość i ponurość rozchodzi się mgłą na wszystkich ludzi.
Wiatr trąca z drzew ostatnie liście życia,
wszystko jakby umierało...

Jakiś mały chłopczyk nie może znaleźć swojej mamy,
płacze i jak najszybciej chce wtulić się w jej ramiona.
Na twarzach wszystkich ludzi widnieje bezbarwny smutek.
Lecz nie!
Jedna kobieta uśmiecha się.
Wiatr głaszcze jej włosy falą sztormu ,
a zimny jego powiew maluje na jej policzkach bladoróżowe rumieńce.
Podchodzi ona do małego chłopczyka i mówi mu, że wie gdzie jest jego mama,
a tym samym sprawia uśmiech na jego mokrej od łez twarzy.
W tej chwili przez wielkie ciemne chmury wydostaje się promień słońca,
cząstka nadzieji i szczęścia.

Jak to dobrze, że jestem w domu i,
że w kazdej chwili mogę zasłonić moje okno codzienności.

autor

Arabelka

Napisany: 2008-01-26 Dodano: 2008-01-26 18:57:00

Ten wiersz przeczytano 577 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie