Za rękę

Ujął ją delikatnie za rękę,
I spojrzał w te błękitne oczy.
I tak oto rozpoczyna swą mękę
Ten, którego zauroczy.

Serce się aż wyrywa,
Ciało drży z podniecenia,
Wtem ona do biegu się zrywa,
Niby tak od niechcenia.

Błądzi w leśnej gęstwinie,
Odgarnia suche konary.
Zatrzymuje się tuż przy ruinie,
I widzi tu jakieś mary…

Piękna niewiasta i młody mężczyzna,
W pocałunku złączeni.
On jej zaraz miłość wyzna,
I będą razem połączeni.

Otrząsa się wtedy kobieta;
To nie jest urojenie.
Nadjeżdża w gęstwinę kareta,
Wysiada z niej mąż jak marzenie.

Muska ją lekko po twarzy,
Ona już nie umyka.
Oto czym ją serce darzy:
Odrobiną ciepłego promyka.

autor

Ewa

Dodano: 2005-05-02 18:58:44

Ten wiersz przeczytano 446 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie