Za słony

Myśli me cień rzucają na odpady moich marzeń.
To stan gdy horyzont w punkt się zamienia,
Zabiera nadzieję zamykając mnie w skąpej skorupie,
Z której mogłem wydostać się, kiedy byłem dzieckiem.

Mimo starań moich wieloletnich, dotykany cudzą ręką,
Choć widziałem świat ten spoza granic wapna,
Choć dłoń ta, zasłony klatki nieraz odsłoniła,
I targając się, przebijałem przez zamknięte okna,
A spragnione płuca oddech wziąć próbując,
Powietrza nie poczuły, w zamian tylko ocet.

Ja rozumie już Jezusa, kiedy wisząc napojony
Został w pełni „życzliwości” przez sługę swojego.
Parsknął tylko, wypluł roztwór, spojrzał w niebo,
Krzyknął przebacz, skonał wielki.

autor

tomtam

Napisany: 2006-07-06 Dodano: 2006-10-03 15:23:43

Ten wiersz przeczytano 332 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie