Za życia

Wołałem za nią doniośle,
Wzywałem co ranek i wieczór,
Błagałem, by zlikwidowała cierpienie...
Wyzwałem na pojedynek,
Który zwyciężyć by miała,
Lecz ona znaku nie dała!
Może się bała...

Prosiłem z całych sił,by pojawiła się,
Nosiłem z zamiarem wyjścia naprzeciw jej,
Pragnąłem ją bardziej spotkać niż miłość,
By miejsce życia zmieniło...
Głucha była czy niełaskawa,
Naiwnym ja albo snem jawa,
Bo nie nadeszła...
Pani niespieszna...

Szczyt melancholii czy desperacji...?

autor

Pita

Napisany: 2005-06-05 Dodano: 2005-06-05 23:39:22

Ten wiersz przeczytano 450 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Nieregularny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie