Za życia

Za życia
skutecznie zraziła do siebie wszystkich
Opuściła przyjaźń, nie kochała miłości
kłamała patrząc jej w oczy.
Poszukiwała nienawiści
pragnęła odrzucenia, pragnęła samotności.
Nie chciała by białe róże na jej grobie
podlewały tęskniące łzy.
Kiedy w końcu została sama
odeszła nie mówiąc nic nikomu.
Pożegnała się tylko z pluszowym misiem,
ucałowała na dobranoc poduszki.
Zamknęła ziemską wędrówkę
jednym, silnym ruchem.
Poszła sobie ze świadomością, że nie zostawia
przyjaciół, kochających serc, ciepła.
Znikła, pewna zapomnienia.
A na jej grobie i tak kwitną
podlewane, białe róże.

autor

P*at*

Dodano: 2009-05-22 17:20:21

Ten wiersz przeczytano 505 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie