Zabrakło ciebie

Choć tak ogromne i wyniosłe,
góry kłaniają się co ranek,
a potok szepcze nutki proste,
w tonacji sobie tylko znanej.

Budzę się świtem w płucach rześko,
po rosie przejdę bosą stopą,
ptasi mnie chór przywita pieśnią,
a jodły zwabią szatą złotą.

Przez las po zboczu krętą ścieżką,
pójdę na spacer wciąż pod górę,
stamtąd widoki oczy pieszczą,
które opisać trudno piórem.

Gdy słonko zajdzie, by wstać jutro,
ogniska blask rozjaśni ciemność,
gitara, śpiew, a mnie jest smutno,
bo ciebie nie ma tutaj ze mną.

Dziękuję Minawia! Poprawiłem co nieco.

autor

karat

Napisany: 2011-06-26 Dodano: 2011-07-01 06:16:55

Ten wiersz przeczytano 743 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie