Zadumanie

Kiedy z drzew spadają już ostatnie liście,
a pobladłe słońce cień pod nogi kładzie.
I gdy chryzantemy białe i złociste,
zdobią, jak co roku cmentarz w listopadzie.

Wychodzę na spacer wraz ze wspomnieniami
o Tych, co odeszli i już nie wrócili,
lecz po drugiej stronie życia pozostali –
i szukam wśród mogił nadziei i siły.

Rzędy marmurowych krzyży i pomników
i anioł rozbity na kamiennej płycie
w chwili mej zadumy wzrok do siebie przykuł
i dotarło do mnie, jak kruche jest życie.

Pośród kolorowych światełek przystaję,
patrząc ,jak z powiewem wiatru gasną znicze
i te niezdmuchnięte też się dopalają...
A czas niczym ogień wypala w nas życie.

Wszystko ma początek, a potem przemija,
jak te piękne kwiaty, co za chwilę zwiędną,
choć teraz tak dumnie stoją na mogiłach...
My też przeminiemy...To jedyna pewność.

joanbielsko - hmmm. jako księgowa liczyć bez kalkuratora nie umiem,ale wydaje mi się,że każdy werset ma po 12 sylab...:):):)

autor

E_J

Napisany: 2007-11-02 Dodano: 2008-10-24 08:30:57

Ten wiersz przeczytano 1250 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie