W zadumie
Annie2 w podziękowaniu za nową inspirację...
To nie koniec świata jak z obrazu
malarza
jeszcze to się dzieje i owo jeszcze się
zdarza
uwiecznię skołatane myśli na papierze
jeszcze raz zaufam jeszcze raz zawierzę
(…)
Tak daleko mam do ostatniego celu
o milczące kamienie zdzieram buty
niedaleko grają mi znajome nuty
dziękuję za płytę dobry przyjacielu
za oknem widzę drzewa obnażone
ale przecież one nie umarły
odżyją na wiosnę i będą zielone
tylko nikt do tej pory nie wie
dlaczego głowa coraz bardziej siwa
gdy liście nowe rodzą się na drzewie
przez całe lata zegar tak samo tyka
konsekwentnie i powoli świat znika
choć serce jeszcze się z piersi nie
zrywa
na dworze króla śmieją się trefniś i
karły
a mnie ten śmiech już tak nie bawi
i te pochody dumnych z siebie pawi
w tych samych barwach na ogonie
dzisiaj znów daleko jestem myślami
widzę poezję nie tylko między wierszami
bo pierwsza w kontaktach w smartfonie
Muzo łaskawa nie tylko z imienia
a wszystkie imiona muz są piękne
słowa składam w ciszy milczenia
z twardą skorupą co dzień mięknę
pragnę teraz więcej w sobie siły
lecz charakteru i hartu ducha
Muzo moja też
masz moc choć jesteś tak krucha
kwiaty całą noc wodę życia piły
dla kogo
ty dobrze wiesz…
Maciek.J
Komentarze (35)
Ładnie piszesz dla swojej Muzy, Maćku. Miło poczytać
coś odmiennego od limeryków, msz...
Pozdrawiam.
Życie podobnie jak rwąca rzeka
w kierunku morza szybko ucieka.
Nigdy nie znamy dnia i godziny,
nagle zabawę kończyć musimy....
Bardzo fajny wiersz o przemijaniu - tylko chwalić.
Serdecznie pozdrawiam Maćku życząc miłego wieczoru :)
Twoja muza wszystko wie ...piękny wiersz na inspiracji
...
Brawo dla ANNY2 za inspirację - dzięki temu powstał
piękny wiersz z cudowną puentą :)
Pozdrawiam, Maćku :) B.G.
ja tak właśnie robię Michale
piszę i nie oglądam się na ...przyszłość
Bardzo ładny, zadumany wiersz i ciekawa refleksja -
dobrze mi się czytało - ładna puenta - czego chcieć
więcej :)
Świat się kończy w każdej chwili, bo w każdej chwili
ktoś umiera. Oprócz tego czeka nas jeszcze "średni"
koniec świata, kiedy wyginie ludzkość i być może
"duży" koniec świata, kiedy zniknie wszechświat.
Żaden z tych nadchodzących końców nie powinien nam
przeszkadzać w tworzeniu. Po prostu róbmy swoje,
dopóki możemy. Oczywiście mogę się martwić, że jeśli
ludzkość wyginie szybko, to za 5-6 pokoleń nikt nie
przeczyta moich wierszy, więc po co je pisać? Ale ja
piszę pomimo pewności, że nawet jak ludzkość przetrwa,
to i tak to za 5-6 pokoleń nikt nie będzie pamiętał o
moich wierszach. To raczej jest nałóg, niż chęć
"unieśmiertelnienia się".
Tworzę nie oglądając się na to, że świat zginie. I
Tobie też to radzę.
piękne strofy o przemijaniu
przyroda odradza się
człowiek starzeje
pozdrawiam:)
Piękna zadumana odpowiedź dla Ani
z pewnością jej nie zrani a ucieszy.
Piękno Człowieka.
Dziękuję
Romantycznie, ciepło i poetycko.
Udanego popołudnia Maćku.
Natura, co rok, swobodnie się odradza a człowiek,na
bocznym torze,wciąż pędzi do przodu.Sama prawdziwość w
wierszu...
Pozdrawiam.
szkoda, że włosy nie odrastają w kolorze naturalnym,
tylko siwym.
Ciekawa refleksja.
Zachwycił nie ten piękny wiersz utkany z melancholii i
zadumy nad przemijaniem. Udanego dnia z pogoda ducha:)
Uśmiecham się do takiej poezji Maciuś.
Pozdrawiam Cię.
;)