Żagle

ŻAGLE

I powróciła do mnie
starość.
- Ten spokój, który
tylko się starcom należy,
właściwy dla wieku,
zależny od rozumu...

-niezależny od rasy
zamożności i urodzenia.


Zdumiewająco - Amazing
przywróciła mi pamięć
i – powołany na chwilę – żar.

Teraz - Jej wspominana
przeze mnie
- mądrość
zaprzyjaźnia mnie
z wiekiem,
z czasem trumien
z ciepłem – i ciszą
cmentarza.

Myślę sobie...

Czas umierać - Wiktorze
śmieszny zabytku
ufundowany w połowie
lat pięćdziesiątych
(ubiegłego wieku)

"Mówiłeś o cyferblacie?.."

"Zardzewiał!"
"- wskazówki też."

"Nie dam Ci szkieł
Wiktorze
Tam jest tylko
wskazanie
ostatniej godziny.
Będziesz wiedział.
Nie musisz patrzeć"

Wybiła północ – i

obróciła klepsydrę.

Jak dobrze

(że znowu
godziny są długie)

"Nie lękaj się
i nie pospieszaj
(nie ma do czego)
- Zdążysz"

.....

Siedzę w bujanym fotelu.
Nad brzegiem morza
Całkiem sam.

Nie chcę zbierać bursztynów,
tym bardziej liczyć ziaren piasku

(mam swój dostatek
- wystarczy)


"Wystarczy
na twoją klepsydrę"

Patrzę.
W przyszłość
(bez błękitu i widnokręgu).

Patykiem
kreślę róże wiatrów

(- na oceanie)

.....

Cisza.

... odpływam powoli
w morze


żegnam ostatnie Syreny

Lekka bryza

(myślę sobie...)



Piękne są
żagle twoje...

"EWO".



1.11.2015

autor

Wiktor Bulski

Napisany: 2017-05-22 Dodano: 2017-05-22 00:05:47

Ten wiersz przeczytano 1100 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie