Zagram kiedyś Anioła..

Moje życie to pustka.. zamknięta w ciele dusza.. to wszystko..
Moje cierpienie na ogół samotne.. tak proste jak prosto rodzimy się.. czy umieramy..
Dziś jestem jutro mogę wznieść się i odlecieć do świata bez końca..
do wiecznej wieczności..
W oczach smutek.. bo cóż mogę mieć więcej..
W sercu cierpienie.. a w duszy łkanie..

Codziennie gram.. bawię się słowami..
Ukrywam się pod wieloma twarzami.. czasami zapominam,
która osoba we mnie jest prawdziwa.. która fałszywa..
Czasem ogarnia mnie rozpacz we wnętrzu..
Ale ja wole uśmiechać się.. niż płakać..
Choć brak łez prowadzi do rozpaczy..

Słyszę czyjeś kroki..
Czyjś śpiew..

To kolejna rola..
Teraz będę grała Anioła..

Najprościej jest udawać.. grać przed samym sobą.. Często w filmach widzisz miłość, ale to tylko pusta gra.. Fikcja, w którą chcemy wierzyć..

autor

Pawla

Napisany: 2005-03-04 Dodano: 2005-03-04 15:38:28

Ten wiersz przeczytano 354 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie