W zagubieniach
Niczym ptaki zgubieni uczuciom
dryfujemy pod bezpańskim niebem.
Nasze serca w niemiłościach smucą
obiecaną - wzbijała w potrzebie.
Nie napiszą się już dróżki spełnień -
gubią pióra, marzenia na wietrze.
Obrastamy puchem wspomnień siebie.
Pokołysze dryfem westchnień
jeszcze...
autor
Rozalia3
Dodano: 2024-01-06 06:10:26
Ten wiersz przeczytano 654 razy
Oddanych głosów: 22
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (23)
Piękna refleksyjna melancholia...
Pozdrawiam serdecznie Rozalio
Bardzo ładny, poetycki wiersz.
Czasem utkwimy w niemocy, tak samo w miłości, jak i na
każdej innej płaszczyźnie życie...
Pozdrawiam ciepło, Rozalio :)
Dołączam do czytelników, którym przypadł do gustu ten
melancholijny wiersz. Mam mały problem z odbiorem
pierwszego wersu.
Co myślisz Rozalio o roszadzie „już się” na „się już”?
Miłej soboty:)
Niemożność spełnienia oczekiwań czyni nas bezradnymi,
tracimy wiarę w swoje możliwości. Pozdrawiam
serdecznie:)
ładnie i poetycko o bezradności.
Wiersz ukazuje uczucie zagubienia i bezradności.
Ludzkie życie zgubione pod niczyim niebem ma jednak
marzenia, które tracą pióra na wietrze, pozostawiając
przeszywające westchnienia. Zgrabnie ujęta myśl.
(+)
Bardzo ładnie.
Pozdrawiam, Rozalio :)
Za tym jeszcze- jest tyle jeszcze.
Morze westchnień i wspomnień.
ładnie.