Zagubienie...

na łódce życia płyniesz w świat
choć zagubiony, nieznany tak
i nikt nie płacze, choć ktoś by mógł
i nikt nie kocha-ani przyjaciel, ani wróg

trwasz więc sam a chciałbyś z kimś
być znów człowiekiem, kimkolwiek być
i by ktoś znał, by wkraczał w sny
i ktoś pocieszał, ocierał łzy

szum traw wśrod łąk, rozmowy drzew
śpiew ptaków znasz i znasz swój gniew
i jęk zduszony z twoich płuc
bo chciałbyś mieć coś i cos móc

czasem tak już w życiu jest...

autor

Maciejka22

Napisany: 2006-10-29 Dodano: 2006-10-29 12:38:00

Ten wiersz przeczytano 431 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie