Zagubiona

niech będzie chwała Bogu...

zgubiłam się w gąszczu własnych myśli
już nigdy takie coś mi się nie przyśni
oderwałam się od życia na jawie
zdobywałam góry, dotykałam chmur, skakałam po trawie

pewnego dnia, to była sobota
weszłam, spojrzałam, odeszłam dalej
myślałam - więcej mnie to nie spotka
nie dosięgnie mnie poczucie małej

powiem sobie - jestem silna, niezwyciężona
pokonam wszystko, śmierć i żywioły
gdzieś się zgubiłam, a teraz konam
widzę na niebie tylko anioły

ciemność... nie, nie widzę jej
nie widzę też światełka w oddali
może zaraz życiem mnie tchnie?
może zaraz wstanę i ruszę dalej?

proszę o pomoc wszystkich dookoła
spadam... powoli spadam...
czy nikt nie słyszy jak wołam?
ja tylko o trochę życia błagam...

chcę wstać i znaleźć to
sens życia, cel, motywację
zostawię szarość i ciemne tło
i będę wiedziała, że tego nie stracę

...a w mojej duszy spokój

autor

Fasha

Dodano: 2007-01-21 20:17:40

Ten wiersz przeczytano 503 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie