Teatr mój nie widzę - epizod 1

epizod 1 ,, Sztuczni aktorzy''

W theatrum
panowała cisza już po przedstawieniu
które trwało dziś do późnego wieczora

ponure maski leżały na proscenium
spragnione ożywiającego blasku reflektora
kurtyna opuszczona jedynie do połowy
opustoszała zasypiała budka starego suflera

gdy wtem w miejscu gdzie stał manekin nowy
księżyc ujrzał jak drzwi rekwizytorni ktoś otwiera
i wychodzi z niej marionetka z kukiełką

podchodzą do Manekina o coś go pytają ?
PRZEPRASZAMY PANA KTÓRA JEST GODZINA ?

NIE PAMIĘTAM w myślach ten odpowiada -
MOŻE WIE TO SZKIEŁKO ? skinąwszy
na lustro, w którym artyści się przeglądają

zaraz się prawdziwe przedstawienie zaczyna
Manekin już maskę na twarz swoją zakłada
Marionetka z Kukiełką wchodzą na scenę
światła kurtyna brawa
wchodzą jako aktorzy niestety wszystko się rozpada
wali dekoracja gasną reflektory
nawet sufler nie mówi
czyżby to sztuka była nieciekawa ?

zza kulis wychodzą coraz to nowe postaci
Kukła już stoi
za nią Kobieta
w opasce na oczach i Czarny Rycerz w zbroi

wszyscy siadają na pustej widowni
przez chwilkę milczą nic nie pytają
i wówczas przy okazji zaczynają
rozmowę zdejmują maski
i stają się bardziej rozmowni

zegar teatralny wybija czas nocy-dwunasta godzina
wszyscy wychodzą i idą do rekwizytów i do szatni
tam dla nich księżyc swoją opowieść zaczyna
kiedy wyjdą już ci również wreszcie ostatni

na fotelu w ostatnim widowni rzędzie
pozostanie on pierwszy sztuczny aktor
nie poeta
który tej nocy grać jak inni już nie będzie
słynny odtwórca tragicznego Hamleta
on będzie słuchał śpiewu słowika
podziwiając przy okazji blask pełni księżyca

kurtyna teraz opada do końca
nie widać już stolika
na którym stał kałamarz
i pióro ubarwione na biało

za oknami theatrum zasnęła już cała ulica
a całe pokolenie sztucznych aktorów też spało
w opuszczonej garderobie

gdy jutro się obudzą ożyją na nowo
znów będą mogły się wyszumieć
Manekin Marionetka Kukiełka wypowiedzą słowo
ustami Aktorów tych nie sztucznych co potrafią
zrozumieć

na razie śpią z otwartymi oczyma i ustami
wisząc na sznurkach przywiązanych do korpusu
zaś Manekin posępny stoi z opuszczonymi rękami
aktor ze sztuki CIERPIENIE NIE Z PRZYMUSU

zmęczony ale szczęśliwy że grał i że wystąpił
nieszczęśliwy że głosu mu Stwórca poskąpił
bo tak chciałby wtedy do widzów powiedzieć

jak Marionetka jak Kukiełka -a te mają wspaniale
on tylko potrafi stać albo siedzieć
a one mogą uczynić cokolwiek chcą
i pragną to robić stale
...
wzdychał sztuczny artysta do pustej sceny
na której już nie było nikogo
oprócz roześmianej dziwnie Melpomeny
śmiejącej się wesoło a zarazem złowrogo
...
w theatrum ucichło jakby już na zawsze
...
czy odbędzie się tu jeszcze przedstawienie ?
marzenia przestały być teraz najciekawsze
na smutnej i radosnej na przemian scenie
ten sen pozostanie do końca tylko snem

Marionetki i Kukiełki w rekwizytorni pozostaną
reflektory zgasną -na scenie ujrzał ktoś wymalowaną
Kukłę z szatni teatralnej -wiem
że to mógłby być sen wielkiego aktora
ale sen nigdy nie trwa od rana do wieczora


w theatrum zapadły wraz z ciszą ciemności
nie słychać niczego na scenie leżą samotne maski
wyrazicielki gniewu żalu smutku albo radości

na widowni w ostatnim rzędzie
Manekin bije teraz
gorące oklaski


cdn.

czerwiec 1979 r.

autor

Maciek.J

Napisany: 2024-01-25 Dodano: 2024-04-25 07:59:45

Ten wiersz przeczytano 228 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie