zagubiona dusza
W zagubionej duszy Twojej
mrok szleje wichrem
Zimny blask księżyca
roznieca nadzieję
mami i kusi
jak słońca wspomnienie
karmisz swoje oczy
czernią duszy swojej
poisz swoje uszy
zmarłej pieśni brzmieniem
Zanim się zatracisz
w smutku oceanie
zanim w nim zatoniesz
i nic nie zostanie
przywołaj wspomnienia
słońca co Ci duszę
pieściło płomieniem
Komentarze (4)
tytuł adekwatny do .3/4 społeczeństwa ....zagubionych
dusz....pozdrawiam
Trudne przez życie przeprawy, gdy dla duszy braknie
strawy! Pozdrawiam!
Utożsamiam się z tym wierszem.Dziękuje.
wiersz o błąkającej się dusz dawno tego nie było
świetny wiersz. pozdrawia faraon z nortumbrii