Zagubione gdzieś te drogi

Zagubione gdzieś te drogi,ciągle nie ten szlak
Chociaż czasem sen jest błogi,jakoś to nie tak
Chociaż w głowie ciągle huczy jakiejś prawdy plan
Widać się nie tego uczę,mam odmienny stan

Można by wpasowac siebie tam gdzie tród i znój
Tylko jak tu się dowiedzieć,który tród jest mój
Czy on czasem niedaremny jak na szybie szron
I czy nie jest zbyt mizerny żeby wydać plon

Na śniadanie takich myśli kilka codzień zjadam
Chociaż to wątpliwy przysmak-jakoś tak się składa
Wątpliwości cała masa,a wskazówki żadnej
Chyba tylko się pomodlić nad tym całym bagnem

Życie-życiem,sami wiecie,każdy ma swój plóg
A w tym naszym ludzkim świecie człek człekowi-wróg
Pod pozorem własnych planów każdy twarz swą skrywa
Stare formy i utopie nowo się nazywa

Zaorałbym pole życia,tylko pola brak
No bo wszystko policzone-komu,co i jak
Choć kowalem swego losu ponoć każdy sam
Nie wiem ciągle co by wykuć,więc poprostu trwam

autor

peter12

Dodano: 2006-02-04 19:35:06

Ten wiersz przeczytano 624 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie