Żałuję...

Ach jak żałuję
Że poznałem słodki smak miłości
Bliskości i prawdziwego uczucia
Czy nie byłoby łatwiej nie zaznać tego?
Czy by mi nie było wtedy łatwiej?
Teraz życie jest ciągłym czekaniem
Na uczucie miłości i zrozumienia
Życie staje się wspomnieniem
Cudownych chwil i radosnych spotkań
Ciągłą wędrówką przez korytarze umysłu
Wędrówką przez serca ludzi, których spotykam
I zazdrością, że oni szczęścia udawać nie muszą
Staram się nie myśleć
Nie zanurzać się w otchłani wspomnień
Ale jakież to jest trudne – wręcz niemożliwe
Umysł mój targają sprzeczne uczucia
Raz kocham a raz jestem pusty
Raz zazdroszczę a raz wszystko po mnie spływa
Raz umieram a raz rodzę się na nowo
A ja pragnę tylko spokoju!

autor

Aleksander

Napisany: 2005-04-08 Dodano: 2005-04-10 17:57:45

Ten wiersz przeczytano 483 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie