Zapomnieć

Wstałam z łóżka, aby obejrzeć najpiękniejszy Lampion tego Świata,
ten sam, który nie daje zasnąć. Dziś ma moc Słońca.
Chciałam wyjść na balkon,
chyba zaczęło brakować Powietrza?
Zaczęłam modlić się do biegających po niebie obłoków,
do Gwiazd, niektóre z nich poznałam tutaj w codzienności, w rutynie dnia.
Aż w końcu modliłam się do samego promiennego Księżyca i Słońca.
W chwili kiedy moje stopy dotknęły ziemi,
pamięć wyzwoliła wspomnienie,
o Tobie…
Usłyszałam człapanie stóp, takie samo jak twoje,
kiedy nocą przemykałeś cicho do łazienki.
Wiedziałam, że wrócisz, miarowo oddychałam.
A teraz jakoś smutno.
I to pytanie, do samej siebie: kiedy kupiłaś takie duże łóżko?!
W uszach dźwięk słów Pawlikowskiej…

...a jednak można żyć bez Powietrza…

autor

GiNna

Dodano: 2006-06-05 16:26:37

Ten wiersz przeczytano 413 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie