W zapomnieniu
Smutek rodzi się w zapomnieniu
gwiazd bezszelestnie umierających
zmrużone oczy oddychające w cieniu
księgi bezimiennie kochających
Krople deszczu odgrywają solówki
rozbijając się o paletę myśli
marzą, tęsknią szukając dobrej wymówki
wierzą, że teraźniejszość los zmyślił
Zmęczona wrażliwość wieczorem goreje
przy ogniu buchającym z pamięci ogniska
wiatr wspomnień kolejny raz mocno wieje
bezpośrednio w oczy fleszem błyska
Komentarze (1)
Zapomnienie może być lekarstwem i duchową
odnową-ciekawy wiersz