Zawieszony podczas życia...

Zawieszony podczas życia... świadomości... Swego bytu.
W pustce ciągle osadzony, walczę by dotrwać do świtu.
Każdej nocy patrzę w gwiazdy... Każda komuś przeznaczona.
Lecz ja swojej nie dostrzegam, tak jak ja jest zaginiona.
Zagubiona pośród życia podczas ciągłej egzystencji.
Czuje, że nikt mnie nie widzi, nie dostrzega mojej "głębi".

Bóg wie ile razy w życiu, znaleźć drugą połowę próbowałem.
Z serca wszystko, z duszy więcej, będąc w związku oddawałem.
I... Jakoś... Nie wychodziło, mimo ciągłych prób i starań.
Każda z tych osób na końcu, mi mówiła żegnaj... Nara.

Jak samotny księżyc na niebie, wypatruje swojej gwiazdki...
Takiej, do której mógłbym się przytulić, w nocy poopowiadać bajki.
W dzień się trochę powygłupiać, iść do kina, restauracji.
Popatrzeć w jej piękne oczy, przy romantycznej kolacji.

Ale teraz... W miejscu stoję, jak zegarek zatrzymany.
Opowiadam wam swój los, który wierszem jest pisany.
Co dzień wstaje... wypatruje... wzrokiem szukam... sercem czuje.
Lecz gdy koniec dnia się zbliża, smutny obraz ciągle wraca.
Jest mi trudno o tym pisać , i do tego nie chcę powracać.


Mam nadzieje, że wytrzymam, mimo pustki samotności.
Mimo cierpień tego życia, chciałbym doznać prawdziwej miłości.

autor

r_sz1

Napisany: 2007-02-11 Dodano: 2014-04-26 00:00:42

Ten wiersz przeczytano 385 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie