Zażynki

proza

Przepiórki wzywają gospodarzy na żniwa.
W sobotę nastał czas zażynek.
Pierwszy dzień zbiorów rozpoczyna się późno.
Słońce już ćwierć swojej dziennej drogi zdążyło przejść,
kiedy Antoni z żoną, dziećmi i parobkami stanęli na polu.
Prosto z kościoła, odświętnie ubrani, ze świeżo poświęconymi sierpami i kosami.

Słychać słowa modlitwy.
- Racz nas Panie obdarzyć urodzajem – mówi Antoni.
- Abyśmy nie zaznali głodu i mieli czym dzielić się z potrzebującymi – odpowiadają wszyscy.
- A ty Pani Niebieska, patronko dzisiejszego dnia...
- Ześlij nam łaskawie pogodę. Amen.

Antoni bierze sierp i zaczyna żąć pszenicę.
Za nim idzie żona i układa pierwszy snop.
Kiedy snop jest gotowy żniwiarz bierze dwie butelki wódki.
Otwiera większą, upija trochę i podaje dalej.
Wszyscy żeńcy muszą spróbować żniwnej gorzałki.
Otwiera mniejszą butelkę i wylewa na pole.

- Wybacz nam, prosimy Cię, pani pszenico,
że przystępujemy do Ciebie z kosami, a nie świętymi sierpami.
- Wybacz nam i wypij z nami na zgodę.

Ceremonia skończona. Kosiarze żegnają się i wchodzą na pole.
Za nimi idą kobiety, które wiążą snopy.
I tak do wieczora z przerwą na ucztę w południe.

Pole powoli zmienia się w rżysko z gęsto stojącymi snopami,
Jedynie na zachodnich krańcach zostają kępki niezżętego zboża,
jako schronienie dla ptaków, a może dla polnych duchów.

Godzinę przed zachodem na rżysko wchodzą ubodzy i dzieci.
Co znajdą niezżęte, albo leżące na ziemi – to ich.
Zaniosą do młynarza, a w zamian coś dostaną:
ubodzy chleb, a dzieci słodki kołacz.

Jutro niedziela. Ludzie i ziemia odpoczywają.
A od poniedziałku znowu żniwa.

...

autor

jastrz

Napisany: 2019-08-15 Dodano: 2019-08-16 00:00:04

Ten wiersz przeczytano 1160 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie