Zbacowanie dzieciństwa

opowiadanie gwarowe

Zbacowanie dzieciństwa

Mama, to cłowiek święty w ocak kozdego dziecka, bo syćko moze, umie i syćko do rady?
Moja mama od dziecka wpojała do mnie zasady,
o wtoryk była przekonano ze sie ik trza trzymać
i całom swojom macynom mocom przekazowała mi je przy pomocy słów, pomywaca i innyk znanyk sposobów.A jo była i tak mi do dziś ostało nieskoro do nauki skoda mi było mojego dziecinnego casu na takie sprawy wtoryk jek jesce nie bardzo rozumiała?
Zbacujem tyn cas dzieciństwa i ten strach w ocach mojej mamy ze nicego mnie ni moze naucyć. Mama była chorowito, bo w casie wojny choćka sie chowali przed łapankami i roz w zimie wlazła do wody po syje i od tego casu bolały jom ręce, nogi
i serce.Totyz swoim dziecięcym rozumem kielo go moze być w głowie trzy abo śtyrorocnego dziecka starałak sie jej pomogać, choć wolałak pomogać tacie.Prałak stązki i wiesała na wbitej pod sópkom ostrewce.Wody było dość we źródełku brałak malućkie wiaderecko i nosiyłak do szaflika abo miednicy coby sie w słonku nagrzoła a pote robiyłak pranie. Zbiyrałak tyz piosek do worecków i grzoła na piecu coby były gorące i mama okładała tym kolana abo ramienia. Zbiyrałak na kępie poziomki abo maliny nie roz borówki do wiaderecka i nosiyła mamie i ni mogłak sie docekać, kiedy już bedzie zdrowo. Ale mijały dni, a mamie było coroz gorzej, nie pomogało zodne lecenie.Końcyło sie to syćko śpytolem, tata niósł mame jaz ku Siedmiu kotom do karetki pewnie ze śtyry kilometry na ręcak abo na plecak a nie roz jaz do Joscurówki kie nie było dobrej drógi.Ostawali my w sópce sami z tatom.Tata mioł zawse telo do roboty, to my razem zbiyrali skole na kępie, to zaś oba orali i sioli ino ze tata mioł tyn owies w chuście i mioł, a jo wysioła od razu syćko.
Tata zacynoł kozdy dzień od modlitwy, naucył mnie dziękować Panu Bogu za noc, a pote wartko sie umyć i ucesać, ubrać i nigdy ozcuchrano cy ozkustrano ni mogłak wychodzić na pole. Cesoł mi dwa warkocyki i wiązoł snurkiem, bo stązki były za słabe na taty wiązanie. Nigdy na mnie tego syćkiego nie wymusoł ino powiedzioł ze tak trza robić, bo jak sie teroz nie naucem, to zycie mnie naucy syćkiego i dość sie namordujem totyz mi pomogoł w tyk moik dziecinnyk obowiązkak. Między ojcami wiecnie dochodziyło do zwady przeze mnie.Teroz dopiero kie se, to syćko przybacujem dociero do mnie jakie, to było se mnie dozarte dziecysko.
Mamine domowe obowiązki nigdy mnie nie interesowały, ale z tatom na polu cy w lesie mogłak cupieć cały dzień.Nowięksom mojom boląckom był brak butów, roz nie było butów w sklepie, a drugi roz piyniędzy abo kartki na buty. Dostałak w końcu jak mama godała buty od Bieruta z packi UNRA i był w tej pacce jesce duzy wełniany sweter Mama upletła mi malutki i skarpetki i copke ? Bocem jakie, to było scęście mieć buty i nie chodzić boskiem.
Sciernisko nie dziubało ani skole i błoto z mokrej młaki nie babrało nóg wtore przed nocom obrafane i podropane scypały jak fras kiek je myła we wodzie.
Skońcyło sie moje dzieciństwo kie trza było iść do skoły.Przeprowadziyli my sie z całym dobytkiem w Zokopane.Weskówki ino we wakacje ciesyły moje serce, bo to był mój dziecinny raj o wtorym ni mogem zabocyć do dziś. Ale było i piekło w skole trza było godać po cepersku, a jo ni mogła pojąć, co to do mnie godajom, choć ten język był bardzo podobny, ale inny nie domowy nie nas.Wiecnie obrywałak jakiesi uwagi, śmiechy i nikt nie rozumioł mojego wielkiego cierpienio, patrzeli na mnie syćka jak na brzyćkie kacątko, bo to i odzienie było płone, nie takie jakie powinno być a na reśte zarobiyłak sobie sama, bo wciałak sie ucyć.Taki, to był cas dziesięć roków po wojnie, tutok w Zokopanem ziemia pełno jesce była choć jakik niewybuchów cy tyz niewypałów trza było uwozać coby nie stracić ręki, nogi abo i zycio.Haj.

autor

skorusa

Napisany: 2012-04-03 Dodano: 2012-04-03 20:24:44

Ten wiersz przeczytano 851 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie