Zbyt idealnie.

Jest zbyt dobrze, zbyt idealnie.
szczęście stało się zbyt trywialne.
Uśmiech jak nigdy gości na mej twarzy,
bawię się ogniem, czekając aż mnie sparzy.
Nadzieje, marzenia- wszystkie się spełniają
lecz tylko strach przed cierpieniem umacniają.
Boję się szczęścia, boję przywiązania,
Boję się kochać, bo boje się rozczarowania.
Ty nie rozumiesz, mówisz "przecież jest pięknie"
Właśnie, dlatego się boję, że piękno pęknie.
Dlaczego nawet gdy jestem szczęśliwa,
ogromny smutek duszę mą zakrywa?
Nie potrafię czerpać z życia radości,
myśląc o bólu i samotności.
Pesymizm od zawsze w moich żyłach płynie
na przekór fizyce i medycynie.
I przy tym wszystkim rodzi się pytanie,
czy jeśli nie będę w Nas wierzyć
to i tak ze mną będziesz, Kochanie?

autor

memoria

Dodano: 2012-12-04 20:57:37

Ten wiersz przeczytano 627 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie