Żelazna kula

Patrz na obłoki
patrz na strumienie
skieruj oczy ku górze i zbadaj swe sumienie


W zamyślonym twym sercu
wiją się kłęby bólu niemych wspomnień


Patrzysz na sceny
i widzisz jakby teraz to się działo, pomimo iż czas zatarł barw wyrazistość,
pozostawił łzy,
które niczym stopione żelazo już dawno zastygły w zalęknionych oczach.


Gdzieś...,
gdzieś przemyka dziecko o smutnym spojrzeniu zawalonym ciężkością spraw.


Wciąż wije ci sie obraz biało-czerwonej wstążki,
która się odwiązuje zachaczając o krawędź ostrego przedmiotu
uderzającego chłopca tak mocno, że traci obraz rzeczywistości.


Nie udało mu się przetrwać,
dostał się w ręce opętanych bezdusznością mordu ludzi,
którzy z premedytacją będą pytać o skrawek pozostawionego materiału na chodniku.


Ktoś podnosi, lecą strumykami łzy,
patrzysz na nadal niezagojone rany: CZY TO BYŁEŚ TY...?

za ten wiersz dostałam nagrodę. Drugie miejsce.

autor

Medi

Dodano: 2008-03-27 10:28:32

Ten wiersz przeczytano 655 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie