żelazo

wyrywali sobie życie patrząc prosto w oczy
myśleli że miłość już ich nie zaskoczy
rozszarpali sobie serca lecz ta wnęka pusta
łkała głośno z żalem łaskocząc ich w usta
poranili sobie dusze przebijali skronie
lecz pomimo bólu łączyły się dłonie
uciekali szybko krzycząc smutne wrogie słowa
chociaż coś w nich ciągle wracało od nowa
wydłubali zręcznie wszystkie swe wspomnienia złote
lecz niezmiennie czuli palącą tęsknotę
zabijali się tak jeszcze myśląc co się stało
w ostatnim oddechu miłość łapiąc starą

autor

Dusza Niespokojna

Napisany: 2010-01-06 Dodano: 2010-01-06 20:21:34

Ten wiersz przeczytano 839 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie