Zepsute milczenie

Przez chwilę i ja umiałam się śmiać,
Przez maleńką chwilę i ja byłam szczęśliwa...
Lecz wszystko to zabrał mi czas...
Czy byłam zbyt chciwa?

Pogrążona w smutku szukam ocalenia,
Zatopiona w oceanie łez
Wypatruje zaginionego świata,
Który niczym Atlantyda zapadł się!

Dokoła cisza....

Cisza, która trwoni w sobie tyle zła...
Tak wiele krzyku kryje milczenie!
Zepsucie ogarnia i spala mnie
niczym żar, który tli się powoli by zadać
co raz więcej bólu...

Za długo to już trwa!
Chce wyrzucić to z siebie!
Wykrzyczeć cały ten gniew i strach...!
Ale nie wiem czy to do końca uda się,
Bo milczenie zepsuło mnie....

autor

Patrishya

Dodano: 2007-05-28 21:39:11

Ten wiersz przeczytano 455 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie