ZGUBA

O jakże boleśnie odczuwam brak miłości,
Miłości do siebie!
Kogoś kochać, owszem trudne, ale możliwe
I bywa częste… kochanie kogoś!
Siebie kochanie…
nie tylko trudne, wręcz niemożliwe, wierzcie!

Patrzę w swe oczy, choć lat przybywa,
One wciąż młode … dusza młoda…
Patrzę i czuję, miotanie się nieustające między tym
Co mogę a czego chcę.
Marzenia, …. to cele czy mrzonki
Nieokiełznanej małżonki?

Wybaczam sobie wszelkie złe drogi,
Gdyż w dobrej mierze były wybierane.
Odpuszczam własne złości,
Gdyż wywołały je okoliczności.

Podziwiam ciężary przeze mnie przenoszone,
Mimo wewnętrznej mej kruchości.
Często przez los mi podrzucane,
i ukrywane przed światem łzy mej małości.

Szanuję w sobie, upartość i wiarę w lepsze jutro,
Która doprowadziła mnie tutaj…
Do miejsca i czasu, gdzie łkam i skamlę
Pytając dlaczego … dlaczego, gdzieś siebie zgubiłam!

Rozglądam się, bezradnie wypatrując …
A tutaj niezmiernie smutna pustka!
Iskierko nadziei, zapłoń! rozwiej ten żal
Pozwól uratować siebie, tak bardzo, bardzo mi brak
Miłości…, miłości do siebie!

autor

Atnaloy

Napisany: 2010-02-19 Dodano: 2010-05-04 22:35:04

Ten wiersz przeczytano 481 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie