ZGUBIONA KRAINA

Odeszłaś w cień wrzosów, ja cóż, nie powstrzymam,
Wiatr ślady staranny, starł wiązem i poniósł.
Stóp lekkich dotknieniem, wejrzeniem ostatnim
Gdzie dęby zdradzają – cieniami, gdzie słońce.

Odeszłaś bez słowa – słów potok w mórz głębi,
Popłynął bezkresem do ciszy zamarłej,
Jak liść drżący czekać, w czekania napięciu
Na warg szelest słodkich w śpiew ptaka zaklęty.

Odeszłaś w mgły dotyk, jak ona otula,
Spowija nić czoło, by wyrwać z pamięci
Nie z serca - wspomnienie, przed którym, choć słaby
Przystaję obrazem krainy zgubionej...

Za którą zdążałem... Wśród której mój oddech
Rozkochanym wiatrem potęgi dął głosem.
Jak góra ciążąca - milionów serc biciem!
Z nich dla mnie to jedno – tak biło, by odejść.

autor

wodnik2

Napisany: 2008-10-13 Dodano: 2008-10-19 00:28:34

Ten wiersz przeczytano 624 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Toniczny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie