Ziemia musi rodzic

Zapomniana ziemia – samotna

Zapomniana płacząca ziemia - to cudowna istota - to piękna kobieta,
gdzie je połacie pól nie obsiane, gdzie jej areały nie obsiane stoją,
gdzie pasieki bez miodu i słodu.
Myśli błądzą po omacku dotykają czule skarżących się drzew,
ile piękna ma ona w sobie, ile dobra i jeden grzech.
Grzechem, to smutek rozsiewany w koło,
jakby puste ziarno karmione krukom.
To one, te czarne o głosach skrzekliwych niosą tą ciemność
i roznoszą echo, odbite od czerni, nie zamienią się w jasność
Pytasz pewnie szeptem gdzie jesteś duszo, gdzie ?
ja ciebie wołam wypełniona niespełnioną miłością
- ja wołam
- ja jestem ziemią czarną a wewnątrz gorące cierpienie.
Kto Ciebie cudowna ziemia wskrzesi do życia pługiem i broną,
kto da początek, byś była czyjąś żoną.
Kto Ciebie ziemio zapłodni, miłosnym ziarnem,
byś rodziła zdrowe owoce, by nie były jadem.
Uczyni to miłość w promieniach niosących Tobie ziemio - czarnulko
będziesz kochała nasiona, karmiła je, będziesz dla nich matulą
Te cierpienia, krzyki w snach niespełnionych odejdą w dal,
rozpłyną się w zieleni,
zostaną w wchłonięte do urodzajne ziemi.
Ziemio kobieto urody krasnej
- uśmiechnij się dożycia, do ludzi do uśmiechniętej twarzy jasnej.
Ziemia musi rodzic

Autor-slonzok
Bolesław Zaja

autor

slonzok

Napisany: 2022-01-03 Dodano: 2022-01-03 16:31:19

Ten wiersz przeczytano 616 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie