‘Zima stulecia’ /proza/

Od tygodnia miasto pokryte grubą warstwą śniegu, wyglądało bajkowo. Szczególnie nocą, roziskrzone w świetle księżyca.
Domownicy pogrążeni we śnie, a ja wtulona w ulubione miejsce na kanapie czytam książkę. Poczułam na dłoni wilgotny nos psa. Wiedząc, że to sygnał do wyjścia, opatuliłam się w grubą kurtkę i buty. Sam, czystej krwi Labrador, uwielbiał deszcz i śnieg. Początkowo grzecznie szedł obok ale kiedy wyszliśmy na otwartą przestrzeń, zaczął radośnie tarzać się i zataczać szalone koła. Pomimo chłodu czekałam cierpliwe, pamięć przygnała obrazy innej zimy.
To był koniec grudnia rok 1978. Tuż po świętach, wraz z rodzeństwem pojechałam do dziadków. Mała kaszubska wioska, z jedną ulicą, zabudowaną przez ponad stuletnie domy; wiele krytych strzechą. Tak wyglądał też dom moich dziadków. Chociaż był przeludniony, nigdy nie brakowało w nim miejsca dla gości, czyli nas dzieciaków z miasta. Kochałam wieś i przy każdej nadarzającej się okazji prosiłam rodziców aby pozwolili na wyjazd. W tym samym domu, mieszkał brat ojca wraz z rodziną. Towarzystwo pięciorga kuzynostwa było jednym z powodów tak częstych odwiedzin. Dom był bez wygód, wodę czerpano ze studni a za potrzebą chodziło się do tak zwanego ‘wichódka’. W izbach królowały olbrzymie piece, przy każdym przytulona drewniana ława, wymoszczona poduchami. Domownicy posługiwali się mową kaszubską, którą znałam od zawsze i pamiętam do dzisiaj.
Dziadek posiadał spore gospodarstwo i kawałek lasu, chociaż po wojnie zostało ono /przez ówczesne władze/ bardzo okrojone.
Wracając do tamtej zimy. Jak się później okazało była to słynna ‘zima stulecia’ cały kraj sparaliżowały ogromne opady śniegu. Dla nas dzieciaków był to czas, który dzisiaj wspominam z rozrzewnieniem. Wizyta, która miała trwać kilka dni, mocno się wydłużyła. Szaleństwom i zabawie nie było końca. Z kuzynostwem chodziliśmy na okoliczne górki, z których zjeżdżaliśmy na workach, sanek nie starczyło dla wszystkich. ślizgawka na zamarzniętym ‘błotku’ inaczej stawie, budowa fortów i lepienie bałwanów były kolejną atrakcją. Największą jednak frajdą była jazda saniami, takie prawdziwe, przedwojenne. Dziadek niemalże co wieczór zaprzęgał konie, a my okryci grubym pledem ruszaliśmy w drogę po okolicznych lasach i polach. Dzwonki i śmiech roznosiły się po uśpionej okolicy.
Po sannie wracaliśmy do domu, gdzie babcia czekała z ciepłą kolacją. Dzień kończył się wspólną modlitwą, w trakcie której często zasypiałam.
Tę zimę zachowam w pamięci na zawsze i chociaż kraj zmagał się z problemami, ja żyłam jak w bajce.

Dzisiaj w miejscu domu pod strzechą stoi inny, ogromny murowany kolos. Nie ma już dziadków, nie ma sań, a my dorośliśmy a nawet postarzeli. Część z nas rozbiegła się po świecie.
Minęło wiele zim, szczególnie te na kanadyjskiej ziemi bywały znacznie surowsze od tamtej. Jednak ‘zima stulecia’ w mojej pamięci na zawsze pozostanie, najpiękniejszą.
Nagłe szczekanie psa wyrwało mnie z zamyślenia. Czas wracać do domu, księżyc mrugnął porozumiewawczo. Nic dziwnego i on pamięta tamten beztroski czas.

************************************
Wszystkim użytkownikom portalu z okazji zbliżających się świąt Bożego Narodzenia, życzę pięknych rodzinnych spotkań w duchu miłości i przebaczenia. Tym z Państwa, którym przyjdzie spędzać ten czas samotnie, dzielę się ciepłymi myślami, gdyż tak naprawdę nigdy nie jesteśmy sami, dołączając moc najszczerszych serdeczności :)

autor

Donna

Napisany: 2017-12-20 Dodano: 2017-12-20 03:32:04

Ten wiersz przeczytano 1172 razy

Oddanych głosów: 39

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie