Zimno wszędzie…

Za oknami zima wszechwładnie panuje
i kolorem bieli świat cały maluje,
choć pełen uroku majestat tej chwili,
to serce me smutkiem dookoła pyli.

Bo jakże się cieszyć tymi pejzażami,
kiedy mróz sięgając swoimi mackami,
żniwo straszne zbiera, śmierć zadając skrycie
przyrodzie, co z trudem walczy o swe życie.

A widać, że zima się mocno zawzięła,
jeszcze w listopadzie całą ziemię ścięła,
kwiaty oszronione smutnie spoglądają
i wróble się w strzechach dzień cały chowają.

Lecz wyjść przecież muszą szukając jedzenia,
a przecież wciąż letnie są ich upierzenia,
które nie uchronią od takiego chłodu,
dylemat to umrzeć z zimna czy też z głodu.

Lecz nasz wróbel szary to wielki przechera,
który każdej zimy z losem swym się ściera,
nieraz go widziałem jak w srebra okowie,
siedział przy kominie ze śnieżką na głowie.

A gdy wyjdzie słonko wtedy jest radosny
i ćwierka wszem głosząc: oby tak do wiosny…

autor

M.N.

Napisany: 2017-12-11 Dodano: 2017-12-11 07:40:07

Ten wiersz przeczytano 1148 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie