Zimowy wieczór

Pan Stanisław, emeryt bogaty.
ZUS mu dał tysiąc dwieście na rękę.
Siedział w nowym fotelu (na raty)
Mrucząc swoją codzienną piosenkę.

Telewizor przed nim, z boku żona,
Na kolanach wyliniała kotka.
Ciepły koc na zmęczonych ramionach
I za zwrotką płynie nowa zwrotka

Popatrz Zosiu co robi ta zgraja
Jak se sprytnie łatają te dziury.
Ja bym wszystkich powiesił… na drzewie
Za ten budżet i emerytury.

Niech mnie zawał dopadnie o świcie,
Słuchaj Zocha co ten mały klepie,
Ż e jak oni będą przy korycie,
To nam wszystkim będzie tylko lepiej.

I po każdym kliknięciu pilota
Pan Stanisław wylewa swe żale.
Ten to nieuk, ten leń, ten idiota.
I tak dalej, tak dalej, tak dalej.

Na to żona wstała i spokojnie
Tymi słowy do niego zagada.
„I patrz Stachu, tyle lat po wojnie,
a śnieg pada, i pada, i pada”.

autor

staryhotel

Napisany: 2008-10-07 Dodano: 2014-10-07 08:42:43

Ten wiersz przeczytano 1098 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Satyra Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie