Złoty korab

Partyzantom II wojny światowej dedykuję

Złoty korab majestatycznie płynął,
Srebrzysty war wlewał w leśne witraże,
Brązowił myśli, pokrywał patyną
Zamyśleń wystygłe lichtarze.

Szept oczyszczenia z leśnych mszałów
Strachy wypłoszył, te poprzez skronie,
Nietoperzowym lotem - pomału
Znikały w liliowym nieboskłonie.

Ognisko jak trybularz się tliło,
Lęki gdzieniegdzie się snuły,
Na straży cicho warowała miłość.
Chronił jej ogień sycony gestem czułym,

Żar, co w tyglu serc spala na popiół
Zmory i koszmary z podświadomości,
A zło przetopi w najwyższym stopniu
Na złoto korabia i magię miłości.

Byliśmy już tej ziemi aborygeni,
Z leśnego relikwiarza cisi święci,
Hen, poza czasem w oceanie zieleni,
Na tym archipelagu niepamięci.

Nasz tryumf głosił uroczysty chorał -
Śpiew ptaków i drzew. Tęczową łuną,
Na skrzydłach wioseł złotopióry korab
Jak paw - ognisty ptak - ku nam sfrunął,

Jak kryształ ciął na pół powietrze.
Wtedy to właśnie - kilem poprzez twarze,
Rzeczywistości nas przeorał mieczem,
Zrzucił na stół ofiarny przed ołtarze.

To partyzanci ze swych mogił powstali
I ręce ku nam, oczy ku niebu wznieśli...
A tylko serce nieczułe, ze stali,
Zapomni o nich i dokończy pieśni.

autor

Weno

Napisany: 2015-05-14 Dodano: 2015-05-14 12:27:47

Ten wiersz przeczytano 937 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie