Zmarłem, patrząc na...

Gdy ryknęliście śmiechem, moje życie się zawaliło.
Stało się to tak szybko, ze nawet nie zdążyłem się przestraszyć.
Straciłem oddech.
Raptem całe ciało odmówiło mi posłuszeństwa- usta, mózg, płuca.
W ciągu sekundy przestało funkcjonować.
Nie westchnąłem, nie jęknąłem ani nawet się nie zakrztusiłem; drżącą ręka nie wysunęła się po pomoc.
Skończyłem się.
Życie opuściło mnie na moment przedtem, nim pomyślałem sobie, że umieram.
Zmarłem, patrząc na roześmianych ludzi.

autor

Sawek

Dodano: 2005-05-10 10:32:01

Ten wiersz przeczytano 331 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie