Zniewaga

Wychodzę z domu - ty plujesz mi w twarz.
I krzyczysz: "Hej gnojku! Jak się dziś masz?!"
Czy to możliwe, że jesteś tak głupi?
Czy ty nie widzisz, że ja tobą gardzę?
Ty chcesz mnie zgnieść, jak nędznego robaka,
Niestety, na to już nic nie poradzę.
Myślisz, że możesz mnie ranić bez końca?
Myślisz, że zawszę będę już bierny?
Ja jednak jestem lepszy od ciebie,
Gdyż sprawie mojej zostaję wierny.
I puszczam zniewagi mimo swych uszu,
I jestem jak tarcza, przyjmując ciosy.
Gdyż ludzka nienawiść zniszczyła już wiele,
Zburzyła domy, spaliła stosy.
Lecz kiedyś i dla mnie nastanie koniec,
Drugiego policzka już nie nadstawię.
I wyrwę ci serce! Wydłubię twe oczy!
Zanim od własnych ran się wykrwawię...

autor

Adahn

Dodano: 2006-02-25 10:36:16

Ten wiersz przeczytano 740 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Rymowany Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie