Żołnierska mogiła

Żołnierska mogiła

Hen, daleko za miastem,
gdzie wiatr drzewa zgina,
gdzie nad żołnierską dolą wierzba płacze,
tam u mogiły klęczy dziewczyna,
splatając dłonie w bólu i rozpaczy.

Bo w tej mogile jej chłopiec pochowany,
gdyż dosięgła go
śmiertelna wroga kula,
a nad grobem jest taki napis dany:
Niech Matka-ziemia do snu Cię otula.

Co rok na mogile białe róże zakwitają-
kwiaty tęsknoty i czystej miłości.
A wierzby ze smutkiem się pochylają,
chcąc ulżyć dziewczynie
w jej smutku i żałości.

Ona wpatrzona w pąki białej róży,
widzi twarz chłopca, którego kochała.
Wierzyła, że przetrwają
czas dziejowej burzy,
lecz wojna ukochanego jej zabrała.

Miał osiemnaście lat i błękitne oczy,
a w nich, jak w lustrze,
szlachetnej duszy odbicie.
Zawsze mężnie przez świat kroczył,
wielkim ideałom poświęcał swe życie.

Śnieżnobiała róża rozchyliła pąki
i na znak czci, ku ziemi się skłoniła.
Współczując dziewczynie
tej bolesnej rozłąki,
tymi słowami do niej przemówiła:

Twoje serce płacze, widzę to, dziewczyno,
lecz otrzyj łzy choć na jedną chwilę,
Twój ukochany za Ojczyznę zginął,
jego młoda dusza
stała się cudnym motylem.

Słucha dziewczyna tych słów i wtem czuje,
jak jej na ramieniu usiadł motyl biały.
Czule w delikatne skrzydła go całuje,
szepcąc: byłeś i zawsze będziesz
dla mnie światem całym.

Mogłoby się komuś absurdem wydawać,
to, co się zdarzyło nad mogiłą,
lecz ja w to wierzę i będę powtarzać:
silniejsza od śmierci-
jest Miłość.

autor

Józefa Kornaga

Napisany: 2013-12-14 Dodano: 2013-12-14 23:22:54

Ten wiersz przeczytano 1743 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Ojczyzna

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie