Zombie

Póki płaczę,
zniosę ból.
Cóż z tego,
wzbraniam się,
by nie utonąć
w potoku łez.

Pochmurne niebo
ciągnie się wieki.
Zabraniam duszy
ściągnięcia ulewy.
Modlę się w ciemności
o lepszą pogodę.

Bóg zsyła mi świecę.
Blask pada na rzekę,
odsłania topielców.
Bracia niedoli wołają,
prawda odsłania oblicze.
Wybieram prawdę i świecę.

Życia wybrać nie mogę,
bo umarłam za życia.
Podążam w mroku duszy
ze świecą na ironię.
Bez planów i pragnień
obserwuję krok za krokiem.

autor

Ewa27

Napisany: 2015-06-21 Dodano: 2015-06-21 23:29:30

Ten wiersz przeczytano 457 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie