Zostaje tylko śmierć

Samoczynnie, nieświadomie wegetuję
Wokół widzę tylko szarość, krew, milczenie
Jestem tym wszystkim
Topię się w ich cieniu, w osamotnieniu
Jestem tego wszystkiego, marnym odbiciem
Nie znam już słów szczęścia i radości
Zabiłam je dawno wraz z Tobą
Wbijam słowa jak nóż

Czy zrobiłam coś nie tak?!
To, że obsesyjnie Cię kochałam-kocham tak
To, że chciałam wszystko Ci dać
Było moim największym grzechem
Popełniałam go codziennie i popełniam nadal

Widzę jak patrzycie, wiem co mówicie
Skreślając mnie, skreślacie całe to życie
Nie podobna do niczego moja postać
Już bez duszy powoli się kruszy
Błądzę miedzy wszystkim co przypomina mi tą chorą miłość

Coraz bliżej mojej skóry
A ja coraz bliżej Boga
Zaciskam pięść, bo chcę z podniesioną głową
Powiedzieć jak smakuje moja krew
Wiem, że nikt nie jest wart mojego życia
Ale kto mi to powie, nie słucham nikogo
Odtrącam wszystko i wszystkich
A przyjmuję tylko swój bunt

autor

Mrówka_13

Dodano: 2006-09-12 15:00:00

Ten wiersz przeczytano 572 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Mroczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie