Zrozum

Jest w nas siła, tak potęzna,
której nie rozumiemy.
To uczucie, martwa głębia, to otchłań, którą potrzebujemy.
Myśl dogania kolejne cienie,
które niegdyś były moim natchnieniem...
To ta pustka w tej ciszy
tak nas niszczy, daje siłę do niszczenia
czystości białego cienia.
Słowa zgłębiają w otchłani przeznaczenia sens istnienia...
Bez wytchnienia kierują ręką, która zakreśla horyzont świata własnych granic.
Ogromne, mosiężne dzwony bębnią w uszach, mówią o katuszy duszy, która kruszy wspomnienie jego nieskazitelnej duszy.
Szarość dnia zgłębia kolory,
otacza jego wszelkie walory.
Sunie po ciele, po moim dziele;
istota odrealniona z rzeczywistości budzi się wśród nagości ludzkich uczuć.
szczerosć porywa fala morza miłości bez wzajemności.
Morze barwione błękitną krwią oczu niebieskich.
Ich blask-słońcem rozgrzanym w karmazynowym niebie próżności. Ziemia niczyja szczęścia doznała, z korzeni wypuszcza wszystko co miała, to co jej matka w godzinie śmierci podarowała.
Złotymi falami mienia się twory ostatniej pory.
Kruki na niebie dają znaki odczuwalne dla Ciebie:
serce łakniące cienia wśród potężnych drzew,
dusza spragniona słońca wśród pustki zgiełku na środku piekła,
u wrót do bestii o oczach niebieskich.
Bo zapewne; nigdy już nic się nie tej ziemi nie zmieni.

autor

Miłość

Dodano: 2007-01-13 15:42:40

Ten wiersz przeczytano 466 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie