zwykły człowiek
Nie klnę pogody gdy pada deszcz
Uderza w twarz i myśli moczy
Nie klnę na kota gdy czarny złowrogi
Niespodziewanie drogę przeskoczy
Upadam boleśnie i znów się podnoszę
Niedbale strzepując kurz niepowodzeń
Upadam bo ludzkie jest się potykać
Tak samo ludzki jest smak upokorzeń
Choć czasem chciałbyś podać mi rękę
To nie dosięgniesz z błękitnych chmur
Choć Cię wyglądam z każdym porankiem
To niebo przysłania zwątpienia mur
Tak trudno tutaj pozostać człowiekiem
Ja chcę być zawsze podobnym do siebie
Tak mi dopomóż
Panie na niebie
southampton 11.03.2009
autor
arturm
Dodano: 2009-03-14 18:36:54
Ten wiersz przeczytano 443 razy
Oddanych głosów: 6
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (5)
spodobala mi sie prostota tego tekstu:) i Twoje checi
'' zachowania'' siebie..
W dobry sposób napisana prośba, a w zasadzie modlitwa
Pogodzenie z nieuniknionym, to już połowa drogi do
sukcesu. Ładne.
Piękna modlitwa. Pozdrawiam
Dobrze powiedziane, nieźle napisane. Pozdrawiam
ciepło.