Żyć i marzyć
Spotkałem kiedyś takich ludzi,
wcale nie byli to Cyganie.
Którzy potrafią się nie nudzić,
gdziekolwiek noga ich postanie.
Nie mają pracy ani domu,
ziemi kawałka za schronienie.
Nie zawadzają też nikomu,
tracąc powoli już istnienie.
A wyglądają bardzo biednie,
bogactwo znają z opowieści.
Życie swe toczą tak powszednie,
podług znaczonych sobie treści.
Niby bez sensu wciąż przed siebie ,
gnają odwiecznym zawołaniem.
Ku wymyślonej im potrzebie,
co każe spełnić te żądanie.
I są szczęśliwi, jak nikt w świecie,
radość nie schodzi nigdy z twarzy.
Kim są ci ludzie…to już wiecie,
tacy co pragną żyć i marzyć.
autor
Grand
Dodano: 2009-04-06 09:07:18
Ten wiersz przeczytano 387 razy
Oddanych głosów: 10
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (5)
To prawda, szczęśliwi Ci co pragną żyć i marzyć, lecz
kufereczek stóweczek...:-)
bardzo piękny wiersz :)
To tak jak ja...żyć i marzyć... Urzekł mnie Twój
wiersz w swoim przekazie.
największy skarb tkwi w nich...
Pieniądze nie przynoszą szczęścia-a marzenia nie
kosztują+