Życia wichry
...stare a wciąż prawdziwe...
Uczucie nasze jak płomień ogniska dogasa,
choć jeszcze ostatnia tli się skra.
Jeszcze ostatni płomień błyśnie i ciemność
opanuje serca jak mgła.
Pamięć płomieni zdradza pogorzeliska smak,
choć resztki popiołów wywieje wiatr,
tak wokół pozostanie spalony świat.
Co z prochu powstało w proch obróci się,
marna to miłość która z czasem wypala
się.
Dla tych wszystkich złamanych Serc... I dla Ciebie....
autor
Szczensciarz
Dodano: 2005-09-11 18:26:54
Ten wiersz przeczytano 472 razy
Oddanych głosów: 13
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.