Zycie
Życie jest jak płynąca łza po policzku
Czas ponoć leczy rany
A my nadal jesteśmy w ogródku smutku
Próbować wyjść z niego jest bardzo trudno
Mieliśmy kochające szczęscie na ziemi
Aby w jednej chwili stracić wszystko
Życie jest jak płynąca łza po policzku
Czas ponoć leczy rany
A my nadal jesteśmy w ogródku smutku
Próbować wyjść z niego jest bardzo trudno
Mieliśmy kochające szczęscie na ziemi
Aby w jednej chwili stracić wszystko
Komentarze (3)
tworzenie zasłon Ego je tworzy i brak wzajemnego
zrozumienia które jest w bliskim kontakcie Taka moja
refleksja, bo życie tworzy inne zapadnie wzruszający,
ale nadzieja gdy tylko smutek Pozdrowienia
Wartościowy wiersz
...i wciąż pamiętamy co jest za nami, nie umiemy się z
tym pogodzić, bo nas bardzo to wszystko boli.
pozdrawiam:)
Było, minęło jak przedwczorajszy sen, a życie wciąż
gna za dniem kolejny dzień...